ตัวละครที่กล่าวถึง @TE_MITSUNO @TE_Iwa_Teruki
วันนี้อากาศค่อนข้างอึมครึม เมฆสีเทาปกคลุมทั่วทั้งแผ่นฟ้าตั้งแต่ตอนเช้า เดาได้ไม่อยากเลยว่าฝนกำลังมา
เวลาแบบนี้ผู้คนคงไม่อยากออกไปข้างนอกเท่าไร สายลมที่พัดกรรโชก เสียงฟ้าร้อง และกลิ่นไอฝน ทั้งหมดนี่ชวนให้นอนอุดอู้อยู่บนเตียงมากกว่า แต่ผมเพิ่งอ่านหนังสือที่เพิ่งสั่งเข้ามาในร้านมาจบไปสองเล่ม การออกไปเดินเล่นข้างนอกนั่งมองฝนตกก็ดีเหมือนกัน เปลี่ยนบรรยากาศหลังจากนั่งหมกตัวในร้านของตัวเองมาครึ่งค่อนวัน
ผมหยิบร่มพร้อมของกินเล็กน้อยใส่กระเป๋าแล้วออกมาจากร้าน ปล่อยให้พนักงานในร้านทำหน้าที่แทน จุดหมายในเย็นนี้คือศาลเจ้าในเมือง สถานที่เงียบๆแห่งหนึ่งของเมือง เหมาะแก่การเดินเล่นคนเดียว
เดินไปยังไม่ทันถึงศาลเจ้าดี ฝนก็เริ่มลงเม็ด
เมื่อเดินเข้าไปก็พบเด็กนักเรียนหญิงผมสีทองคนหนึ่งยืนหลบฝนอยู่ก่อนแล้ว เธอกำลังหยิบแมวจรจัดตัวหนึ่งที่เดินผ่านหน้าขึ้นมาอุ้ม
ปรกติแล้วผมเป็นคนไม่ค่อยอยากทักคนแปลกหน้าก่อนถ้าไม่จำเป็น แต่ก็อนุมานได้ว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคงเป็นคนที่จิตใจอ่อนโยน แน่ล่ะคนที่รักสัตว์และใจดีกับสัตว์ก็ควรใจดีกับคนด้วยละนะ
พอคิดแบบนี้แล้ว ก็รู้สึกไม่ประหม่าเท่าใดนัก ผมเดินเข้าไปหาเธอ ทักทายด้วยรอยยิ้ม
"แมวตัวนี้เชืองดีนะครับ ยอมให้อุ้มง่ายๆเลย แต่ระวังเรื่องความสะอาดด้วยก็ดีนะครับ เพราะคงไม่มีใครอาบน้ำให้"
เธอสะดุ้งเล็กน้อยกับคำพูดของชายแปลกหน้าแล้วก้มมองแมว
พอได้สังเกตใกล้ๆแล้วก็พบว่ามันเองก็ทำหน้าตาไม่เต็มใจนัก
เธอตอบกลับมา "ค่ะ ฉันจะระวังให้ดี แต่เห็นมันเปียกฝนอยู่ ถ้าปล่อยไว้อย่างนั้นน่าสงสารออกนี่คะ"
อย่างที่คิดเอาไว้ เด็กผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่มีเมตตากับสัตว์จริงๆด้วย
" เป็นคนที่ใจดีจังเลยนะครับ ถ้าปล่อยให้มันตากฝนแบบนี้ก็น่าสงสาร"
โชคดีที่หยิบขนมปังติดตัวมาด้วยก่อนออกจากร้าน ผมยื่นขนมปังให้มันกิน
เจ้าแมวที่ตอนแรกทำท่าจะขู่ฝ่องับมือของชายแปลกหน้า พอเห็นขนมมาล่อมันก็งับขนมปังแต่โดยดี
"ใช่มั้ยคะ ยิ่งไม่มีใครดูแลมันด้วย นึกแล้วก็สงสาร"
"อืมก็คงงั้นแหละครับ" ผมตอบ แล้วหยิบมันขึ้นมาอุ้มหลังมันกินขนมปังหมด แล้วก็พบว่าแมวตัวนี้ค่อนข้างหนักพอสมควร ขนก็นุ่ม
"แต่ดูจากรูปร่างแล้วมันก็ไม่ได้ผอมอะไรนะครับ ขนก็นุ่มลื่นดูสุขภาพดี ผมเดาว่าคงมีคนใจดีคอยให้อาหารและดูแลมันอยู่ตลอดแน่ๆเลยล่ะ"
พูดจบก็นึกขึ้นมาได้ว่ายังไม่ได้แนะนำตัวกับคู่สนทนา
" อ่อ ผม แฮจูชางนะครับ เป็นเจ้าของร้านหนังสือซากุระบุ้คชอป ว่างๆก็ไปนั่งเล่นที่ร้านของผมได้นะครับ"
นามบัตรในกระเป๋าถูกหยิบออกมา
เธอรับมามองดู ซักพักก็เลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย
" ไว้เดี๋ยวฉันจะแวะไปแล้วกันนะคะ ว่าแต่คุณเป็นคนต่างชาติเหรอคะ?"
"ครับ ครอบครัวผมมาจากเกาหลีใต้น่ะครับ แต่เพราะเรียนที่ญี่ปุ่นตั้งแต่เด็กจนโตผมเลยพูดภาษาญี่ปุ่นได้ด้วยน่ะครับ"
"ถึงว่าล่ะทำไมถึงได้พูดภาษาญี่ปุ่นคล่องมากเลย คุณมาอยู่ที่นี้คงต้องปรับตัวหลายอย่างเลยสินะคะ"
"ผมอยู่ที่นี่ตั้งแต่เกิดเลยล่ะครับ แทบจะไม่ต้องปรับตัวอะไรเลย เหมือนเป็นคนญี่ปุ่นที่ถือสัญชาติเกาหลีหลีใต้น่ะครับ ฮ่าๆ"
"ถึงว่าล่ะ" เธอตอบพร้อมพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ "ฉันนึกว่าคุณเพิ่งย้ายมาทีหลังซะอีก"
ร้อยยิ้มปรากฎบนใบหน้าหญิงสาว "ที่เปิดร้านหนังสือแบบนี้แสดงว่าคุณคงชอบอ่านหนังสือสินะคะ"
ผมลูบแมวในมือพลางตอบคำถามของเธอ "ใช่ครับ อันที่จริงร้านผมก็เพิ่งสร้างยังเหลือพื้นที่อีกเยอะ ทำคาเฟ่แมวก็น่าจะดีนะครับ ฮ่าๆๆ"
ผมไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของตัวเองนัก แค่หาเรื่องชวนคุย แต่ปฎิกิริยาของอีกฝ่ายกลับผิดคาด
"เอาสิคะ" เธอตอบด้วยสายตาที่เป็นประกาย ท่าทางที่มุ่งมั่นเหมือนกับคำพูดของเธอ"ฉันจะไปเป็นลูกค้าประจำเลยล่ะค่ะ"
คำพูดนั้นทำให้ผมชะงักไปเล็กน้อย แต่เห็นแววตาของเธอแล้วผมก็ไม่กล้าพูดไปตรงๆว่านั้นเป็นการล้อเล่นเฉยๆ คำพูดอื่นถูกใช้แทน "อืมแล้วผมจะเก็บเอาไปคิดนะครับ ระหว่างนี้ถ้าคุณว่างก็ลองมานั่งเล่นที่ร้านของผมบ้างนะครับ ผมจะเตรียมเครื่องดื่มไว้ให้"
"ได้เลยค่ะ รบกวนคุณด้วยนะคะ" เธอยิ้มตอบ แล้วแหงนหน้าฟ้าที่เริ่มสงบ "ดูเหมือนฝนจะหยุดตกแล้วล่ะค่ะ"
แมวในมือผมวิ่งกลับเข้าไปในศาลเจ้า ผมลุกขึ้นแล้วหันมาบอกลากับเธอ "แล้วค่อยพบกันใหม่ ผมจะเตรียมเครื่องดื่มรอนะครับ"
เธอตอบแล้วโบกมือลา "ได้ค่ะ ไว้เจอกันนะ"
//////--------------------------------------------------------------------------------------------------------------///////
คาเฟ่แมวเหรอก็น่าสนใจดี ผมคิดในระหว่างที่เดินกลับร้าน มันคงเป็นแค่ความคิดต่อไป ถ้าหากว่าผมไม่เจอเด็กผู้หญิงอีกคนซะก่อน เด็กสาวผมสั้นสีขาวใส่แว่นท่าทางเหมือนเด็กผู้ชาย เธอกำลังเก็บลูกแมวหนึ่งคอกมาจากใต้สะพานที่กำลังน้ำท่วม เสื้อผ้าของเธอเลอะโคลนไปหมด ลูกแมวทั้งสี่ตัวปลอดภัยในอ้อมอก แต่สีหน้าผู้ที่อุ้มพวกมันอยู่ดูเป็นกังวล
"สงสัยจะได้เปิดคาเฟ่แมวจริงๆซะแล้วซิ แมวตั้งหนึ่งครอก ไม่รู้ว่าเด็กผู้หญิงคนเดียวจะจัดการไว้มั้ยนั้น" คิดในใจก่อนเดินเข้าไปทักทาย
"เออ ท่าทางคุณกำลังลำบากอยู่ มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ"
"อ้ะ ขอบคุณที่ทักค่ะ กำลังหนักใจได้ที่เลย" เธอตอบกลับมาพร้อมกอดเด็กๆ เมี้ยวๆ ทั้งสี่ตัวไว้กับอก เพราะพวกมันกำลังหนาว
"ถ้าจะเลี้ยงหมดคงไม่ไหว พาไปที่ร้านของผมก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวค่อยประกาศหาคนอุปการะทีหลัง" ไม่น่าเชื่อว่าจากที่พูดเล่นๆกับสาวผมทองเมื่อชั่วโมงก่อนจะกลายเป็นว่าผมต้องลงมือทำจริงๆ
"ที่บ้านฉันเลี้ยงนกน่ะค่ะ กลัวนกจะกัดเด็กๆ พวกนี้" เธออธิบายสาเหตุที่เลี้ยงไว้ที่บ้านไม่ได้ระหว่างเดินตามผมมา
"อืม งั้นเหรอครับ" ผมหันไปคุย นึกในใจว่าเด็กคนนี้ภายนอกดูห้าวๆจากการสาวคนแรกที่ผมเจอเมื่อชั่วโมงก่อน แต่ข้างในกลับใจดีกับสัตว์ไม่ต่างจากเธอคนนั้น
"เป็นคนที่ใจดีจังเลยนะครับ ผมเพิ่งเคยเห็นเด็กที่ยอมให้เสื้อผ้าสวยๆของตัวเองเลอะเพื่อช่วยแมว เออที่ร้านของผมชั้นสามมีห้องอาบน้ำอยู่ถ้าไม่รังเกียจจะใช้อาบก็ได้นะครับ น้องสาวผมทิ้ทิ้งเสื้อผ้าไว้ประจำเวลาที่มาหาผมที่ร้าน ถ้ายังไงจะใช้เปลี่ยนก็ได้นะครับ จะได้ไม่ต้องใส่เสื้อผ้าเลอะๆกลับบ้าน"
ผมยื่นขอเสนอให้เธอ ถึงแม้ว่าฝนจะหยุดไปแล้ว แต่ผมก็ไม่อยากให้เธอต้องเดินใส่เสื้อผ้าเปียกๆกลับบ้าน ซอนมีมาหาผมที่ร้านบ่อยๆ เสื้อผ้าของเธอบางตัวก็ถูกทิ้งไว้ในห้องของผม
"ฉันไม่อยากรบกวนขนาดนั้นค่ะ ตัวเปียกขนาดนี้แล้ว ฉันลุยฝนกลับบ้านเลยดีกว่า ขอรบกวนแค่ที่นอนอุ่นๆ ให้ตัวเล็กก็พอค่ะ" เธอตอบพร้อมยิ้มกว้าง
ผมมัวยุ่งอยู่กับการเตรียมที่นอนให้สมาชิกใหม่ของร้านทั้งสี่ตัว จนลืมให้นามบัตรสาวแว่นคนนี้ แถมยังลืมถามชื่อเธอด้วย แต่ช่างเถอะ เธอรู้จักร้านของผมแล้ว และอีกไม่นานเธอคงแวะกลับมาเยี่ยมผู้รอดชีวิตที่เธอได้ช่วยเอาไว้แน่ๆ
